و بالوالدین احسانا

چوب را آب فرو می‌نبرد دانی چیست
شرم دارم ز فرو بردن پرورده خویش

 میگویند که شعری از صائب...

البته آب، آهن را هم پرورانده است. ولی فرو می برد... لکن این مهم نیست. مهم مقصود شاعر است که چیزی مثل آب که می تواند در یک چشم به هم زدن، چوب را در بر گیرد، فرو نمی برد و علتش هم این است که دست پرورده ی خودش است...

اشاره به دختران و پسرانی که مست و لایعقل، در کنار والدین و سرپرستان امور خود، و یا حتی در غیر کنارشان، می چرخند و می چرند و اصلا به مخیله ی شان هم نمی رسد که اگر نگاه و عنایت اولیای امور نبود به طرفة العینی بساطشان جمع می شد.

بچه ها گاه مستی اذیتشان می کند و نمی فهمند که والدین از اوج دلسوزی است که نگاهشان را بر نمی گردانند و کماکان در اوج شفقت و مهر و صفا به سر می برند.

نگارنده نیز خود، فرزند است . چه والدینش حاضر و چه مرحوم... پس این روضه برای خودم هم هست. همه ی ابناء بشر، بد نیست که ریشه های خود را دریابیم.

به والدین خود احترام بگذاریم...

روی حرفشان حرفی نزنیم...

دنیا دو روزه...