روستای آفرینش

نقش زیبای قدیمی، آتش چشمه ی خاموش ، کوه روی سقف خانه ، همه را میبینم .
کاج سر منزل پاسخ که دلش بشکسته ، آرزوی ابر خاموش که جهان بنشسته ، خانه ی کوی قدیمی که در آن لاله شکفته ، آتش مزرعه ی سبز که کمک یار نباشد .
این همه دیده ی روشن چه کسی محو چنین نیست ؟
خانه ام پنجره ای دارد رنگ آسمانی ، روی خانه علف ها خشکند ، رنگ خانه خاکی است شایدش اجباری است ، سنگ های دور خانه رنگ طوسی دارند ، برگ کاج دل من رنگ بهاری دارد .
مزرعه مثل همیشه سرسبز ، مادرم مثل همیشه خسته است ، پدرم حال ندارد که قدم جای گذارد .
همه را بوسیدم بر سرم بنشاندم که عزیزان به خدا ابر بهاری است که باران آرد ، روستای آفرینش شایدش کاهی بود اما آن روی دلم باز مهتابی بود.

مبارکه محمدی تبار