عشقم

فرزندم، دلبندم...

وقتی سردت می شود، من چه کنم؟ وقتی گرمت می شود، من چه کنم؟ وقتی دلت درد می گیرد من چه کنم؟ در وقت سختی و بیماری ات، من چه کنم؟ وقتی به تو زور می گویند، من چه کنم؟ در وقت نیازت به من، من چه کنم؟ در وقتی که در اعماق قلبت جستجویم می کنی و غرورت اجازه نمی دهد که صدایم کنی، به من زنگ بزنی، درخواستم کنی، بخواهی مرا و البته اسبابش را هم فراهم کنی، آن موقع من چه کنم که تو به رسالت خویش عمل نمی کنی و فراق را که دست مایه ی فتنه اراذل و دشمنان است، انتخاب می کنی؟ و ادامه هم می دهی... آخر تا کی؟ تا کجا؟ فکر دل خسته من هستی؟ فکر قلب نگران من هستی؟ فکر ایام که دارد به باد می رود هستی؟

نمرده ام که... دستم کوتاه شده از رسیدگی به تو... دستم را تو کوتاه کرده ای... دشمنان دوست نما، این کار را کرده اند... و تو خام شده ای...

گفت: هرگز خانواده ات را در مقابل هیچ چیز، معاوضه نکن...

گفت: هرگز در مقابل ارکان خانواده ات، کسانی که سایه ی سرت هستند، نایست...

گفت:...

خیلی چیزها گفت... ولی دست کمش گرفتید... طردش کردید... با یک سری افلام دیگر، معاوضه اش کردید و آخرش، حاصلش، شد این نگرشی که باعث خانه خراب شدنتان شد....

از من به شما نصیحت: صد بار توبه اگر شکستی باز آی...

من همیشه منتظر تو ام...

من بی تو، نفس نمی کشم...

تو را برای همیشه دوران حیاتم نیاز دارم...

به تو وابسته ام...

محبتم را درک کن...

عشقم را به تو، درک کن...

تو نیز قرار است فرزنددار بشوی و من نگران آن موقع تو نیز حتی هستم....

به خود آی...

منتظرت می مانم...

اللهم ارزقنا عقلا کاملا و علما نافعا...